In de zomervakantie ben ik een week gaan beeldhouwen. Het was in een groep, in Limburg. Prachtige omgeving , heerlijk verwend met lekkere maaltijden. Aardige mensen…
Intuïtief beeldhouwen. Dat betekent dat je niet van te voren een plaatje in je hoofd hebt. Maar dat er organische vormen ontstaan door een gat of meerdere gaten te boren, ruimte te maken en dan te voelen waar de steen heen wil…
Het klinkt misschien een beetje zweverig…
En daar lag dan de steen …
Na even vijlen en eens even voelen, heb ik er een gat in geboord. Dat heet ruimte maken. En het bijzondere was dat je dan ook ruimte in jezelf maakt. Dat voelde ik letterlijk zo.
Toen er een keer een gat in zat, kon ik niet meer terug. Je kunt net zolang boren, schaven en vijlen tot er niets meer van de steen over is, maar je kunt er niets meer aanmaken…
Je kunt alleen maar verder. De steen heeft ook zijn beperkingen..
Een harde kiezel bijvoorbeeld, waarbij het niet lukt om die weg te vijlen. Of de laagjes in de steen waardoor er opeens een stukje afbreekt.
Aan de ene kant werd het een slakkenhuis en aan de andere kant ontstond een andere vorm. Je gaat samen met de steen op onderzoek uit, wat er wil ontstaan. Je kunt wel een intentie meegeven aan de steen, maar niet je wil opleggen.
Ik vond het zo magisch. Hoe er een vorm ontstond. En ik voelde, daar mag nog wat weg, of daar moet ik niet meer aankomen…
Gelukkig was er een zeer ervaren docente bij. Er zijn bepaalde wetmatigheden. Van de verschillende delen bijvoorbeeld hoe die aan elkaar blijven vastzitten, maar toch op zichzelf staan. En als ik dan weer een vorm had afgemaakt, kon ik dat ook voelen als onderscheid, helderheid.
Deze week heet de beeldende reis. Ik zei tegen haar, je had het ook de helende reis kunnen noemen. Dat was ook de knipoog zei ze…
Er gebeurt iets magisch, als je met de steen werkt. Het wordt als het ware een verlengstuk van jezelf. Een gat boren voelt als ruimte maken. Een vorm afbakenen, dat de voor en de achterkant kloppen, dat elke vorm een voor en achterkant heeft, voelt als onderscheid maken. En loslaten wat niet bij jou hoort.
Kortom ik heb hard gewerkt in de vakantie. Fysiek met het boren, schaven en schuren en van binnen is het ook een proces. Ik vond het heel mooi om dit zelf zo te ervaren deze week.
Heel regelmatig ervaar ik magische momenten met kinderen die een krachtensteen maken.
Zo kwam van de week een meisje dat het best spannend vond, het nieuwe schooljaar. In het jaar daarvoor was een andere school gekozen, het pesten had te lang geduurd. Er was geen vertrouwen meer…
Ze was al een paar keer in de klas op de nieuwe school geweest. Maar na de vakantie was het toch wel spannend…
Op mijn voorstel om een krachtensteen te maken, werd enthousiast gereageerd. Eerst de krachten goed voelen. Welke krachten moeten in de steen voor school? Toen dat allemaal duidelijk was, werden ze opgeschreven om te onthouden en ontstonden er mooie tekeningetjes en symbolen op de steen. Zitten echt alle krachten erin? Ja, dit was echt de steen voor het nieuwe begin!
Je zou kunnen zeggen dat de steen fungeert als het veertje van Dombo. Het olifantje dat met het veertje, zeker wist dat het ging lukken om te vliegen…
Omdat het kind zo zijn of haar eigen krachten heeft benoemd en gevoeld, is het zich daar bewust van geworden en heeft het in feite het probleem zelf opgelost…
De steen is dan de talisman, het tastbare bewijs. Ook een ankertje. Het is vastgelegd. Deze krachten zijn van mij…en ik kan ze altijd voelen wanneer ik dat nodig heb…
Ik vind het elke keer weer magisch. De steen is zoveel meer dan een steen geworden. Het werkt. Het heeft al bij zoveel kinderen geholpen te geloven in hun eigen kracht.
Gun je dit jouw kind ook? Jullie zijn welkom!
0 Reacties