Ze werd aangemeld door haar moeder, met een lijst aan klachten. En daarbij de opmerking dat het mogelijk faalangst was. De juf dacht van wel. Zij had vroeger zelf faalangst gehad en het herkend.
Toen Francien hier een paar keer geweest was, kon ik het bevestigen. Ze had veel last van faalangst. Die onverklaarbare buikpijn had daar ook mee te maken. En oh, wat wilde ze daar graag vanaf. Laatst was er wat leuks, een partijtje waar ze voor was uitgenodigd. Maar Francien lag op de bank te kronkelen van de buikpijn…..
De motivatie was groot. Ze wilde graag van de buikpijn af. We maakten positieve doelen. Dapper deed ze mee met de oefeningen. En thuis deed ze ontspannings-oefeningen voor het slapen gaan. Het hielp. Eerst een beetje, toen steeds meer. We vouwden kikkertjes, want die maken ook kleine sprongetjes.
En toen was het weer een keer helemaal mis. De buikpijn was er weer. Het ging wel sneller over. Later bleef het nagenoeg weg.
Wat bij Francien goed werkte waren visualisatie-oefeningen. Het stapsgewijs voor je zien hoe het kan gaan. Zo zag ze de goede afloop al voor zich….
In de klas gingen de kinderen in groepjes een toneelstukje opvoeren. Francien deed ook mee, met een paar meisjes uit de klas. Ik was benieuwd hoe het was gegaan.
Francien vertelde dat ze met de meisjes had geoefend en hun had verteld wat ze van mij had geleerd. Ze had het aan ze voorgedaan. En ze hadden samen de oefening gedaan onder haar leiding. En ja, het was heel goed gegaan. En ze hadden applaus gekregen.
Wanneer het niet zo lekker gaat met je kind, kun je je als ouder flinke zorgen maken. Een natuurlijke reactie is dat je je kind wilt beschermen. Dit is heel begrijpelijk. Maar vaak niet het meest helpend voor een kind. Iets zelf kunnen, kan een gevoel van kracht geven, en het gevoel dat je op jezelf kunt vertrouwen.
Francien had laten zien dat ze haar eigen meester was geworden. Ze was geen slachtoffer meer van de faalangst, maar wist wat ze eraan kon doen, als het soms toch nog even de kop op stak. De schaamte was ook voorbij. Ze kon zelfs anderen helpen bij wat ze graag wilden maar wel spannend vonden. Kort daarna kon de begeleiding stoppen. Het was niet meer nodig. Het vertrouwen in zichzelf was zo gegroeid. Ze kon samen met haar ouders verder.